ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ 2013

                                         ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ 2013

6/6/2013      http://www.athensinterview.org/#!-adreas-marianos/cxtd
συνεντευξη στο ΝΙΚΟ ΖΑΠΠΑ

Θα ήθελα ένα σχόλιο για την παρούσα κατάσταση.
Ουδείς δραματουργός, συμπεριλαμβανομένων των απαράμιλλων εκλεκτών προγόνων μας, ηδυνήθη να σκιαγραφήσει τέτοιο παραλογισμό.
Μου ζητάτε το αδύνατο!
​
Σε ποιο σημείο βρίσκεται το Ελληνικό σινεμά στις μέρες μας;
Ακριβώς στο σημείο που εκπληρώνει θεωρητικώς αδύνατα πράγματα, αλλά ατάλαντοι φελλοί των κονδυλίων, πασχίζουν από θέση εξουσίας να καταπνίξουν, το ρεύμα που επιμένει. Ανεξάρτητο, αληθινά, σινεμά! Μπακόλας, Ραισης, Δρακος πιο παλια, κι άλλα ονόματα, σε μοναχικές πορείες, που ξεδιπλώνουν μπροστά σας, εκείνα που το κατεστημένο δεν επιτρέπει και το κάνουν με ταλέντο.
Αν δε δώσετε σημασία, θα αποσπάσουν την προσοχή σας με το ζόρι, εν καιρώ.
​
Πληθαίνουν οι φωνές που ισχυρίζονται ότι το ζήτημα των επιχορηγήσεων ούτε βοηθά στην απογαλακτοποίηση του ανεξάρτητου σινεμά, αλλά και δημιουργεί έριδες σε ότι αφορά την αξιοκρατική παράμετρο του εν λόγω ζητήματος.
Ποια είναι η γνώμη σας;
Οι διάφοροι χρηματοδοτικοί  θεσμοί, υπάρχουν μόνο για κείνους που καταλαμβάνουν θέση στους διαδρόμους- έτσι έχουν καταλήξει.
Δε με αφορούν, αν και θα με βοηθούσε πολύ αν είχα, το ένα τέταρτο του προϋπολογισμού, μιας μέσης επιχορηγούμενης ταινίας.
Διάλεξα δρόμο πιο δύσκολο,  αυτόν της σύγκρουσης και ζω αρμονικά με τις συνέπειες της επιλογής μου . Απίθανο να βρεθώ, σ αυτή τη στενή παρέα των επιχορηγήσεων, είναι το ερώτημα, ρητορικό;
​
Πού εστιάζετε την προσοχή σας όταν σκέφτεστε το πρόβλημα σεναρίου που υπάρχει στο ελληνικό σινεμά;
   Πρώτα στην έλλειψη κινηματογραφικής σκέψης κι έπειτα στη μονόπλευρη πριμοδότηση της. Αυτό που αποκαλείτε “προβλημα σεναρίου”, είναι το, μόνο, έργο αυτής της πολιτικής. Γύρω μου, γράφονται καλά σενάρια. Δεν ευτυχούν αυτά, όμως, στις κρίσεις που βλέπω.

Μια άποψη ισχυρίζεται ότι ο λόγος που ακόμα η χώρα μας δεν έχει ακαδημία κινηματογράφου είναι ότι "όσο πιο καλά καταρτισμένους σκηνοθέτες παράγει μια πολιτεία, τόσο μεγαλύτερα προβλήματα καλείται να αντιμετωπίσει." Συμφωνείτε;
 Κατ' αρχήν, η χώρα μας έχει ένα μόρφωμα που αυτοαποκαλείται “ακαδημία” κινηματογράφου, δίνει μάλιστα κάποια αστεία προκάτ βραβεία, εν κρυπτώ- χρειάσθηκε να καταργηθούν τα κρατικά, γι αυτό, που έδινε μια απόλυτα ανομοιογενής επιτροπή. Ήσαν περισσότερα και χρηματικά.
Αν μιλάτε περί μιας ιδανικής Ακαδημίας, θα συμβούλευα ν αποκτήσουμε πρώτα ικανοποιητική σχολή- μια!- όπου οι νέοι θα μαθαίνουν να σκέπτονται κινηματογραφικά. Ο καταρτισμένος σκηνοθέτης αποτελεί, είτε κίνδυνο, είτε δεκανίκι του συστήματος, το οποίο (σύστημα) θα πρεπε, ν΄αναζητησει άλλη αιτιολόγηση, για την ανεπάρκειά του σ αυτό το θέμα.
​
Κατά τον Ντέιβιντ Μάμετ οι σχολές θεάτρου είναι μαγαζιά τσαρλατάνων που το μόνο που καταφέρνουν είναι να ευνουχίζουν το πηγαίο ταλέντο υπό τις υποδείξεις του δογματισμού. Συμφωνείτε με αυτό;    
Ο κύριος Μάμετ είναι μια ιδιοφυΐα, που σίγουρα δεν είμαι, προσωπικώς, ώστε να τον κρίνω. Φαντάζομαι,  αναφέρεται στους κακούς δασκάλους, κι έχει απόλυτο δίκιο. Έτσι δυστυχές, ήταν και το δικό μου πέρασμα από την Υποκριτική σπουδή.. Θα διευκρίνιζα όμως, ότι αν δε χρειάζονται οι σχολές, σημαίνει πως, ούτε οι σκηνοθέτες χρειάζονται. Δε θα σημειώσω την αντίφαση, ότι ο κύριος Μάμετ σκηνοθετεί, επίσης. Σαν ηθοποιός, αισθάνομαι ότι έχω ανάγκη το βλέμμα και την καθοδήγηση, του σκηνοθέτη. Άλλωστε, η παιδαγωγική είναι απαραίτητη. Το ταλέντο, από μόνο του, πιστεύω δεν αρκεί. Ο Δάσκαλος, είναι σπουδαία υπόθεση!
​
Συμφωνείτε με την άποψη που ισχυρίζεται ότι η παρούσα κρίση είναι  καθαρτική και θα θέσει νέα κριτήρια στην αξιοκρατία του τόπου;
Απόλυτα και σίγουρα, όχι. Οι κρίσεις, χρησιμοποιούνται σαν δικαιολογία. Έπειτα εξαγνίζονται, με κάποια καθαρτική τελετουργία προπαγάνδας.
Και πάντα, καταλήγουν σε “κυβερνηση Ιλιέσκου”, αν με εννοείτε. Ποιος θα φέρει την κάθαρση; Ο βοηθός εκείνου που δημιούργησε την κρίση;
Που είναι και μπατζανάκηδες, επιπροσθέτως; Ποιος μεθυσμένος, τα πιστεύει αυτά;  Δυστυχώς, τα δικά μου ναρκωτικά, δε φθάνουν για να συμφωνήσω.
​
Ποια η γνώμη σας για τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης;
Η γνώμη μου για τα μέσα ενημέρωσης, εν γένει, είναι η αθλιοτέρα. Υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν συμφέροντα, διαμορφώνουν μια ηλίθια κοινή γνώμη και μας κοροϊδεύουν.Για τα ελληνικά ειδικά, πιστεύω τόσο δυσώδης λέξη δεν έχει εισέτι εφευρεθεί. Μας γεμίζουν καθημερινά ελεεινά ψέμματα με μόνο κίνητρο να γεμίσει η τσέπη των αφεντάδων τους. Shame on you μαζικά μέσα επικοινωνίας της ψωροκώσταινας!

Ο Ανδρέας Μαριανός απαγάγεται από εξωγήινους και τον μεταφέρουν στον στρατηγό τους. Αυτός, ενημερώνει τον Μαριανό, ότι έχουν
σκοπό να καταστρέψουν τη γη. Ωστόσο του δίνει χρόνο 5 λεπτών για να σκεφθεί 3 επιχειρήματα προκειμένου να αλλάξουν γνώμη .
Ποια είναι?
1- Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ
2- LA VITTA E BELLA
3- LA VIE ΕST BELLE
και επειδή, αντιλαμβάνομαι, πάντα ο άνθρωπος-γιατί όχι κι ο εξωγήινος;- δεν ικανοποιείται, αποζητώντας παραπάνω:
4-  LA VIDA ES BELLA 

 Ποια είναι η χειρότερη πρόταση που μπορεί να κάνει κάποιος σε έναν σκηνοθέτη;
  Κάθε πρόταση χωρίς χιούμορ, κακή είναι. Η χειρότερη, εξαρτάται από τον απέναντι-όχι από το σκηνοθέτη. Προσωπικά θέλω να τα  αντιμετωπίζω με χαμόγελο. Αν θυμώσω, σημαίνει ότι υπερβηκατε πολύ τα όρια.. Δεν είναι κακή ιδέα να απουσιάζετε, τότε...
​
H Τέχνη θα σώσει τον άνθρωπο;
Αν δε μπορεί η Τέχνη να σώσει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος δεν έχει σωτηρία...


 7/2/2013     http://cine7.gr/?p=5726
    συνεντευξη στο ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΤΟΝΙΔΗ

Γνωριστήκαμε το 1990, στη μόνη απόπειρα
επιστροφής των ταινιών μικρού
μήκους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Κομμένος με την «Παραλυσία», με είχε
εντυπωσιάσει το πάθος και η «τρέλα»
του. Ο πρώτος σκηνοθέτης που συζήτησα
για το σινεμά ανάμεσα στις προβολές
που διοργάνωσε. Έκτοτε διαβάζω το
όνομά του σε τίτλους βιβλίων («Αγνώστου
μητρός», «Ο νέος Θεός») και το βλέπω
σε διάφορες ειδικότητες του Κινηματογράφου
ή της Τηλεόρασης. Σπούδασε
Θέατρο και Κινηματογράφο, διετέλεσε
μέλος θιάσων, σκηνοθέτησε θεατρικά,
επεισόδια σειρών, ντοκιμαντέρ, βιντεοκλίπ
γνωστών καλλιτεχνών, εργάστηκε
στη διαφήμιση (βοηθός των Πανουσόπουλου,
Νικολαΐδη, Μακρή, Ταβιάνι),
εκφώνησε ραδιοφωνικά, ντουμπλάρισε
ταινίες, ερμήνευσε θεατρικά, κινηματογραφικά
και διαφημίσεις, υπήρξε μέλος
συνεργείου ξένων παραγωγών, βοηθός
στους Μαρκετάκη, Περάκη, Καρκανεβάτο,
Παπαδόπουλο, Φέρρη, Ζερβό,
Μανουσάκη κι έχει σκηνοθετήσει δέκα
ταινίες μικρού μήκους. Τώρα ετοιμάζει
την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του,
με τίτλο «Ειμαρμένη», που είναι η ιστορία
ενός εγκλήματος.

Πόσο μεγάλο είναι το «μήκος» από τη μικρή στη
μεγάλη ταινία;
Ένα σκαλοπάτι που κρύβει χίλια μέσα του.
Αν το ‘χεις, η απόσταση δεν είναι μεγάλη.

Η «Ειμαρμένη» σχετίζεται με τη μικρού μήκους ταινία σου «Διαβόλου κάλτσα». Πόσο επίπονο ήταν να επιμηκυνθεί και να διασκευαστεί;
Δεν διασκευάστηκε ούτε επιμηκύνθηκε.
Η «Ειμαρμένη» είχε έναν πειρασμό. Κρατώντας
υλικό από τη «Διαβόλου κάλτσα»
προέκυψε σεναριακά μια ταινία διαφορετική.
Είναι το μονό κοινό. Δεν ξεκίνησε με
τη λογική να μεγαλώσει. Η μικρού μήκους
ταινία είναι εκφραστική επιλογή. Αυτή
έπρεπε να είναι μια εντελώς άλλη ταινία
και είναι.

Τι σε ώθησε να γράψεις το σενάριο τότε και τι σε ώθησε να το μεταμορφώσεις σε μεγάλου μήκους;
Η «Διαβόλου κάλτσα» είναι αλληγορική,
συμβαίνει σε όλη τη μέχρι τώρα δουλειά
μου. Δύσκολο να αλλάξω πλέον. Σκοπός
της να προβληματίσει γύρω από την αλήθεια
που γνωρίζουμε. Αισθητικά ακολουθεί
το ίδιο δόγμα. Είναι πιστεύω ό,τι καλύτερο
έχω να καταθέσω. Αν δεν πείθω,
έστω κι αργά, πρέπει να αλλάξω προσανατολισμούς.
Εκτιμώ, ξεροκέφαλα ίσως,
πως δε συμβαίνει αυτό και συνεχίζω.
Η «Ειμαρμένη» είναι διαφορετική υπόθεση.
Κατά βάση Ιστορία ενός εγκλήματος.
Ξεκινά με τη λογική της διαρκούς
ανατροπής σε μια πόλη που αισθάνεται
φόβο κι αποξενώνεται. Δεν χαρακτηρίζεται
από νοσταλγικές αναζητήσεις, είναι
σκληρή ταινία, γιατί σκληρές είναι οι εποχές
των ανθρώπων. Αμφότερες, αποτέλεσαν
ένα δημιουργικό στοίχημα.

Γίνονται σήμερα θαύματα;
Το τελείωμα αυτής της ταινίας δεν είναι
ένα θαύμα αν αναλογιστούμε τις συνθήκες;
Βέβαια γίνονται θαύματα σήμερα,
από τους ανθρώπους…

Μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα θαύμα στην εξαθλιωτική κατάσταση που έχουμε περιπέσει κοινωνικοπολιτικά;
Η ελπίδα είναι έλλειψη γνώσης και η προϋπάρχουσα
ιστορική γνώση μας δείχνει
πως η μάζα καθοδηγείται. Άρα, όταν μια
νέα ανερχόμενη εν τη εξουσία τάξη το
αποφασίσει, κάποιες μικροαλλαγές θα
συμβούν, μέσω επαναστάσεως. Δεν είμαι
αισιόδοξος…

Υπάρχει νόημα να αντισταθούμε αν η «Ειμαρμένη» ήδη έχει προαποφασίσει την πορεία μας;
Η αντίσταση είναι τρόπος ζωής και έλξη.
Δεν το κάνεις επειδή «έχει νόημα», μα
επειδή «δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς».
Άλλωστε, ο ήρωας παθαίνει όσα παθαίνει,
ακριβώς επειδή δεν αντιστάθηκε μα αφέθηκε
να παρασυρθεί από τον άνεμο, ως
πτέρη.

Ποια θεωρείς ότι είναι η προσωπική σου Ειμαρμένη;
Γεννήθηκα «αγνώστου μητρός», πορεύομαι
πιστεύοντας σε ένα «νέο θεό», γεννώ
αμφιβόλου ποιότητας καλλιτεχνήματα. Δε
νομίζω ότι η ειμαρμένη μου έχει την «αναγνώριση»
 στο πρόγραμμα, αδιαφορώ γι’
αυτήν, διατηρώντας την αυτονομία του
φτωχού μυαλού μου -και το πληρώνω.
Επειδή δεν μπορώ να αναπνεύσω αλλιώς,
γράφω βιβλία, κάνω ταινίες, πατάω το
σανίδι. Η ζωή του εργάτη στην τέχνη είναι
σκληρότερη από του χειρώνακτα, του
αθλητή. Ενίοτε τους ζηλεύω. Τελειώνει η
βάρδια, κάνεις το ρεκόρ, αρχίζει η ζωή.
Εδώ η βάρδια δεν τελειώνει ποτέ, ο εφησυχασμός
δε θα ‘ρθει με πιθανά βραβεία
και η ζωή είναι μια διαρκής αμφιβολία. Αν
βρίσκεις, μ’ όλα ταύτα, ηδονές σ’ αυτά,
κανείς ψυχίατρος δεν δύναται να σε βοηθήσει.


http://www.e-go.gr/cinemag/article.asp?catid=28049&subid=2&pubid=129302450
συνεντευξη στο Ρωμανο Αργυροπουλο-Ιωαννου

Ο Ανδρέας Μαριανός, ένας από τους πιο συνεπείς Έλληνες μικρομηκάδες, σκηνοθέτης θεάτρου αλλά και συγγραφέας – και φέτος καλεσμένος στο 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ COSMOTE με το ντοκιμαντέρ «Ροντ Ντάντλεϊ: Ένας Αυστραλός Δημιουργεί στη Λομβαρδία» - ετοιμάζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, «Ειμαρμένη», βασισμένη στην τελευταία του μικρού μήκους «Διαβόλου Κάλτσα».
Σύμφωνα με την επίσημη περίληψη της ταινίας, σ' ένα μικρό νησί, ένας άγιος που έδρασε πριν την Τουρκοκρατία, πρόκειται να αναγνωρισθεί επίσημα από την εκκλησία. Η εικόνα του, που έξι αιώνες σώζεται σ΄ ένα ξωκκλήσι στο κληροδότημά του, δεν έχει το πρόσωπό του. Μια παράξενη παράδοση, λέει πως ο άγιος έφυγε ένα βράδυ απ' την εικόνα, πήγε στο πανηγύρι και σκανδάλισε τους πιστούς και ντράπηκε να επιστρέψει. Τούτη η παράδοση, έγινε αιτία να καθυστερήσει η επίσημη αναγνώριση της πραγματικά άγιας Πολιτείας του.
Ένας συγγραφέας, που βιώνει ένα καταστροφικό διήμερο, στο πλαίσιο μιας προσωπικής αναζήτησης, θα ανακαλύψει πως κάποιος αγιογράφος που είχε κληθεί στα παλιά χρόνια να αγιογραφήσει το μικρό αυτό ξωκκλήσι, με την έκλυτη ζωή που έκανε, ήταν η αιτία ν αποδοθούν στον άγιο οι δικές του πράξεις. Επειδή οι νησιώτες κατέφυγαν στο έγκλημα, φόρτωσαν στον άγιο τα κρίματα του αγιογράφου του, πατώντας στο ατελές της αγιογραφίας.
Στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την αλήθεια, ο Συγγραφέας θα έχει άσχημο τέλος. Το σώμα του ανακαλύπτεται κακοποιημένο καιρό μετά. Ένας ρεπόρτερ, που σ΄ όλη την ταινία κυνηγά ένα ρεπορτάζ για το κεντρικό δελτίο των εννέα, αναλαμβάνει να καλύψει το γεγονός, μα συναντά την κλειστή κοινωνία που αρνείται να μιλήσει.
Το cinemag.gr μίλησε με τον σκηνοθέτη για την ταινία του, τις δυσκολίες που συνάντησε και την απόφαση του να προχωρήσει σε ένα μεγάλου μήκους εγχείρημα. Διαβάστε τι μας είπε:

Τι είναι η «Ειμαρμένη» και τι πραγματεύεται;
Η «Ειμαρμένη» είναι κατά βάσιν, η ιστορία ενός εγκλήματος και παράλληλα μια αλληγορική ραψωδία για τη σημερινή υστερική εποχή. Χρησιμοποιεί μη συμβατικές φόρμες, δεν κατατάσσεται στο αστυνομικό είδος μα ούτε στη νουάρ γραφή.
Στο ξεκίνημα μαθαίνουμε πως κάποιος επώνυμος πέθανε σε ατύχημα. Συνεχίζουμε παρακολουθώντας, όσα τον οδήγησαν στο χαμό, ενώ παράλληλα παρακολουθούμε συλλήψεις. Εν τέλει αποκαλύπτεται πως είναι έγκλημα. Το «γιατί» του εγκλήματος αυτού, ξεδιπλώνεται μπροστά μας σιγά, σιγά.

Πώς προέκυψε η ιδέα για την ταινία και πώς η ανάγκη για ένα μεγάλου μήκους ντεμπούτο;
Στο πρώτο γύρισμα της [μικρού μήκους] «Διαβόλου Κάλτσα», οι φίλοι και συνεργάτες, προέτρεψαν για το εγχείρημα. Μπήκε μια άσκηση που τη βρήκα πειρασμό. Να εκμεταλλευθούμε το υλικό που θα προκύψει από το «Διαβόλου Κάλτσα» και με την προσθήκη άλλων τόσων γυρισμάτων να δημιουργηθεί μια εντελώς άλλη ταινία.
 Έτσι κι έγινε.
Το τελικό σεναριακό αποτέλεσμα, οδηγεί σε μια απολύτως διαφορετική ταινία. Η ανάγκη να κάνεις ταινίες είναι διαρκής, δεν καθορίζεται από το μήκος. Μια πιο σοβαρή αντιμετώπιση, έχει να κάνει με τις διασυνδέσεις, δε σχετίζεται με τις επιδόσεις στο σελιλόιντ κατ' ανάγκην.

Τι δυσκολίες συναντήσατε για την ολοκλήρωση της ταινίας και πώς τις αντιμετωπίζετε;
Με καλή διάθεση αντιμετωπίζουμε τα πάντα, κάθε άλλο είναι περιττή πολυτέλεια στην περίπτωσή μας. Η έλλειψη των χρημάτων ήταν η κύρια δυσκολία, τελικά όχι αξεπέραστη.
Απευθυνθήκαμε στο ΕΚΚ, ζητώντας το εξωφρενικό ποσό των 3.000 ευρώ, που είναι απαραίτητα για να τελειώσουμε. Εισπράξαμε αδιαφορία, παρ' ότι προθυμοποιηθήκαμε να δώσουμε το 50, ακόμα και το 70% της ταινίας, αντί 3.000.
Λύσαμε το πρόβλημα, με την έκδοση ενός «συλλεκτικού» DVD, συμβολικός τίτλος «Για την Ειμαρμένη», που περιέχει όλες τις μικρού μήκους ταινίες μου. 300 αριθμημένα αντίτυπα προς 10 ευρώ έκαστο, συλλέγουν το απαραίτητο ποσό. Ήταν βασικό πρόβλημα, μα όχι ικανό να μας σταματήσει.
Η αδιαφορία των διανομέων και του τύπου, επίσης. Μην ανήκοντας στην ομάδα των εκλεκτών, δεν είδαμε να εκδηλώνεται ενδιαφέρον στη διάρκεια της μέχρι τώρα διαδικασίας. Φωτεινή εξαίρεση, θα μου επιτρέψετε να την αναφέρω, η Athens News, ιστοσελίδες της Θεσσαλονίκης και σεις, τώρα. Ελπίζουμε να αλλάξει αυτό, ο κόσμος καλό είναι να ενημερώνεται.
Υπήρξαν κι άλλα προβλήματα που έφεραν εν κινδύνω την ταινία, μα τελικά η αγάπη που την περιέβαλλαν όλοι οι συντελεστές της, οδηγεί στο να ξεπερνιούνται και να ξεχνιούνται. Όταν με το καλό τελειώσουμε, θα'χω να πω περισσότερα για τα εμπόδια. Μα τώρα, σε κάθε γύρισμα, σε κάθε σκηνή που ολοκληρώνεται, βλέπουμε πόσο κοντά αγγίζουμε το όνειρο, ώστε περισσεύουν αρνητικές σκέψεις. Η ύπαρξη της «Ειμαρμένης» είναι ένα

μικρό θαύμα, συντελείται χάρη στην αγάπη των συνεργατών και των 300 που θα ευαισθητοποιηθούν συνεισφέροντας - σίγουρα από εκείνα που δεν περισσεύουν.
Υπολογίζεται κόπια το Μάιο. Έχουμε την τελευταία βδομάδα γυρισμάτων μπροστά, χρειάζεται επαγρύπνηση διαρκώς. Η εικόνα είναι σχεδόν μονταρισμένη. Μένει η επεξεργασία του ήχου, που θα κρατήσει τρεις μήνες.

Στην ταινία εμφανίζονται οι ηθοποιοί:
 Γιάννης Ζουγανέλης, Άλκης Παναγιωτίδης, Καίτη Ιμπροχώρη, Αθηνά Παππά, Γιάννης Μποστατζόγλου, Ιωάννης Παπαζήσης, Στέργιος Ιωάννου, Μαρία Δρακοπούλου, Σωτήρης Ταχτσόγλου, Τάκης Βαμβακίδης, Κώστας Φλωκατούλας, Γωγώ Κώνστα, Δημήτρης Ξηρός, Δημήτρης Τσιλιφώνης, Λεωνίδας Αργυρόπουλος, Βασίλης Τσιπίδης, Κωνσταντίνος Ζαμπαράς, Νίκος Κακάλιος, Κώστας Καπετάνιος, Σπύρος Δρόσος, Ρέα Πεδιαδιτάκη, Ράνια Πρέβεζα, Μάριος Ντερντές, Γιώργος Αργυρόπουλος, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Ιουλία Καλογρίδη, Έκτωρ Καλούδης και ο Δημήτρης Μπίτος
Την παραγωγή της ταινίας έχει αναλάβει ο Σταύρος Μελέας, την φωτογραφία ο Κώστας Σταμούλης, τη μουσική ο Αλέκος Βασιλάτος, το μοντάζ ο Γιώργος Πατεράκης, τα σκηνικά και τα κοστούμια η Φάνια Κολαΐτη, τον ήχο οι Πέτρος Σμυρλής, Δημήτρης Γιαγκουρίδης και Στέφανος Ευθυμίου, το μακιγιάζ η Μάιρα Χονδροπούλου, και το στέντικαμ ο Γιώργος Γραμματικός

​